هوش تجاری یا BI چیست؟

 

۹:۴۴ - ۱۳۹۳/۴/۲۹کد خبر: 20037

هوش تجاری (Business Intelligence) یعنی «داشتن دانشی فراگیر از همه عواملی که بر سازمان موثر است.» داشتن دانشی عمیق نسبت به همه عوامل مثل مشتریان (جامعه و مخاطبین، ارباب‌رجوع و ...) رقبا، محیط اقتصادی، عملیات و فرآیندهای سازمانی (مالی، فروش، تولید، منابع انسانی و...) که تاثیر زیادی بر کیفیت تصمیمات مدیریتی در سازمان می‌گذارد هوش سازمانی است.

 

 هوش سازمانی شما را برای تصمیم‌گیری در همه عوامل موثر بر سازمان و شرکت‌ها توانمند می‌سازد.

از یک مثال ساده شروع می‌کنم. هر کس در یک شرکت تنها می‌تواند کارش را به بهترین نحو انجام دهد. اگر تصمیم‌گیری‌ها در سازمان‌ها بر مبنای اطلاعات واقعی باشد تا بر مبنای بهترین حدسیات و یا اینکه چگونه در گذشته آن کار را انجام می‌داده‌اند، کارها به درستی پیش نخواهد رفت. در این باره نیاز به مستندات است، مستندات از همه عوامل یک سازمان، مجموع این مستندات و آمارها است که مانع از سعی و خطا می‌گردد. چه اتفاقی رخ می‌داد اگر هر چه که فروشندگان ERP و CRM و اکنون BI به شما وعده می‌دهند را، می‌داشتید؟ یعنی وعده دسترسی فوری به همه دادهای موجود در شرکت و سازمان شما با داشبوردهای دیجیتالی و شاخص‌های عملکرد موردنیاز تا سازمان خود را اداره کنید.

چه اتفاقی رخ می‌داد اگر می‌توانستید بی‌نهایت کاوش در اجزا در داده‌های موجود و از منظرهای متفاوت (Slice & Dice به عمل تجزیه اطلاعات به بخش‌های کوچک‌تر و نمایش آن از منظرهای متفاوت برای درک بهتر در تصمیم‌گیری‌ها گفته می‌شود.) می‌نمودید بدون اینکه لازم باشد بدانید از چه سیستمی تا سطح Transaction (تراکنش‌ها)، این داده‌ها می‌آیند کارتان را بهتر انجام می‌دادید؟

هوش سازمانی به همه شرکت‌ها کمک می‌کند تا از طریق گزارش‌گیری و تحلیل داده‌ها، عملکرد اثربخش و مطمئن بدون دردسر اضافی و هزینه‌های اجرائی زیاد و سعی و خطا بدست آورند. ERP و CRM و سایر سیستم‌ها و نرم‌افزارها، عوامل حیاتی برای اداره سازمان‌ها و شرکت‌ها هستند. متاسفانه هنگامی که این سیستم‌ها، تراکنش‌ها و تعاملات داده‌ها را خوب اجرا می‌کنند، در برابر گزارش‌گیری تحلیل و دسترسی به داده‌ها کم می‌آورند، بهبود و قابلیت‌های تحلیل و گزارش‌گیری شرکت‌ها جزء اولویت‌های مدیران ارشد مالی Chief Financial Officer  CFO در سال 2005 قرار گرفت.

آیین نامه زنگ زدگی میلگرد ها و آزمایش میلگردها

---

 

آیین نامه بتن ایران (آبا) در مورد زنگ زدگی میلگرد ها می نویسد:

4-8-1 میلگردهای فولادی را باید در محلهای تمیز و عاری از رطوبت انبار کرد تا از زنگ زدگی و کثیف شدن سطح آنها جلوگیری گردد.

4-8-2 میلگردهایی که تا حد پوسته شدن زنگ زده باشند بویژه میلگردهایی که بطور موضعی و عمیق دچار خوردگی شده اند، بدون انجام آزمایش و حصول اطمینان از انطباق مشخصه های آنها با مشخصه های مورد نظر و در نظر گرفتن کاهش احتمالی سطح مقطع ، قابل استفاده در بتن آرمه نمی باشند.

بنابراین مطابق آیین نامه بتن ایران در صورتی که زنگ زدگی منجر به پوسته شدن و یا خوردگی عمیق نشده باشند مصرف آرماتور در بتن بلامانع است.

دراین دومورد ممنوعیت نیز بحث بر سر آن است که آیا میزان کاهش سطح مقطع منجر به کمتر شدن میزان سطح مقطع مورد نیاز در طراحی شده است یا خیر؟

بسیاری از اعمال نظر های سلیقه ای مربوط به بند اول میشود که در آن تاکید شده باید از زنگ زدگی میلگرد جلوگیری نمود. اما همانگونه که مشاهده میشود ،حکم ممنوعیت مصرف تنها برای میلگردهای پوسیده صادر میگردد.

این آیین نامه در فصل هشتم خود میگوید:

8-1-4-4 : میلگردها نباید در معرض هیچگونه آلودگی با اثر زیان آور بر چسبندگی آنها از قبیل گل، روغن و سایر پوششهای غیر فلزی مضر قرار گیرند.

این بند در خصوص زنگ زدگی صحبت نمیکند لیکن به عنوان یک قاعده کلی میگوید: میلگرد"نباید در معرض هیچ نوع آلودگی با اثر زیان آور بر چسبندگی" قرار گیرد. اما آیا زنگ زدگی کامل قشر رویه آرماتور موجب کاهش چسبندگی می گردد . در ظاهر بله اما به نظر میرسد که آزمایشات صورت گرفته بر روی آرماتور های زنگ زده خلاف این نظر را دارند. که در ادامه به بررسی و بازگوی پاره ای از این آزمایشات خواهیم پرداخت.

آیین نامه بتن ایران "آبا" در فصل هشتم آورده است:

8-1-4-5 : میلگردها نباید در معرض خوردگی ، به میزانی که به کاهش سطح آنها منجر شود قرار گیرد.

در این بند آیین نامه به صراحت معیاری برای "نباید" خود بیان کرده است.

مشکل اینجاست که مرسوم شده با مشاهده آرماتورهایی که سطح رویه آنها دچار زنگ زدگی گردیده از برس کشی و در مواردی که زنگ منجر به پوسیدگی شده باشد سند پلاست را لازم میدانند . گرچه مورد دوم مطابق مقررات و الزامی است لیکن برای آرماتور زنگ زده ، برس نزدن بهتر از برس زدن است.

دومین مرجع تصمیم گیری در خصوص بتن، مبحث نهم مقررات ملی ساختمان میباشد.

در زیر بررسی میکنیم که آیا این مبحث استفاده از آرماتور زنگ زده را ممنوع ساخته است؟

فصل چهارم این مبحث نهم می نویسد:

9-4-13-1 : میلگردهای فولادی را باید در محلهای تمیز و عاری از رطوبت و گل وخاک و سایر آلودگی ها نگهداری کرد تا از زنگ زدگی و کثیف شدن سطح آنها جلوگیری شود.

همانگونه که مشاهده میشود این بند تکرار تلفیق دو بند 4-8-1 و 8-1-4-4 آیین نامه آبا می باشد. و مطلب تازه ای ندارد.

9-4-13-3: میلگردهای پوسته شده باید ماسه پاشی و پس از برآوردن ضوابط مذکور در بندهای 9-4-7 و 9-4-8 مصرف شود ، رفع پوسته ها با استفاده از برس سیمی و سایر روشهای مشابه مجاز نیست.

9-4-8-2 : در مورد میلگرد هایی که تا حد پوسته شدن زنگ زده باشد به ویژه میلگرد هایی که به طور موضعی و عمیق دچار خوردگی شده باشند باید پس از ماسه پاشی آزمایشات (الف) و (ب) بر روی نمونه های آنها انجام شود.

الف)آزمایش و کنترل مجدد موارد مذکور در بندهای 1 تا 5 فوق.(بند های 1 تا 5 مربوط به مشخصات مکانیکی میلگردها می باشد.

ب)اندازه گیری مجدد قطر اسمی میلگردها و مطابقت آن با رواداریهای مذکور در استاندارد 3132 ملی ایران.

همانگونه که مشاهده می شود مبحث نهم نیز ممنوعیتی برای استفاده از آرماتورهایی که به طور سطحی زنگ زده اند قایل نشده است.

اما چرا آیین نامه استفاده از آرماتورهای زنگ رده را ممنوع نکرده است؟

توضیح زیر از کتاب "دستنامه اجرای بتن" ¹ جهت روشن کردن مطلب انتخاب شده است:

" 3-5 حمل و انبار کردن آرماتورها

آرماتورها باید به روشی حمل و انبار شوند که دچار خمیدگی در خارج از صفحه شکل داده شده نگردند. آنها نباید مستقیما روی زمین انبار شوند.انبار کردن آرماتورهای فولادی در فضای باز باعث زنگ زدگی آنها در بیشتر موارد میشود. مناسب بودن آرماتورهای زنگ زده موضوع بحث برانگیزی طی سالهای گذشته بوده است.

مطالعات انجام شده تا سال 1920 نشان می دادند که یک لایه نازک زنگ یا پوسته اکسیدی محکم به جای اثرات زیان آور بر روی چسبندگی بین فولاد و بتن ، عملا باعث بهبود خواص چسبندگی فولاد می گردد.

پس از جنگ جهانی دو سری مطالعات اساسی نتیجه مذکور را مورد تایید قرار داد.B.R.C.A آمریکا مجموعه وسیعی از آزمایشات انجام داده و به این نتیجه دست یافت که حمل ونقل معمولی به خودی خود تمهید کافی برای آرماتور با سطح زنگ زده است و عملیاتی چون ماسه پاشی ، برس زدن آرماتور یا تمیز کردن توسط کرباس باعث ایجاد سطح چسبندگی بهتر نخواهد شد.

آزمایشات انجام شده در دانشگاه ویرجینیای غربی نیز تایید نمود که زنگ آرماتورها اثر معکوس بر روی چسبندگی ندارد.

هنگامی که آرماتور به نحو بسیار بدی زنگ زده باشند، سطح مقطع عرضی ممکن است به میزانی کاهش یافته باشد که آرماتورها جهت استفاده مناسب نباشند. این امر را میتوان با تمیز کردن و وزن نمودن یک قطعه از آرماتور جهت اطمینان از براورده شدن مشخصات کنترل نمود.

سلام و ادب و احترام

روایت امروز دوشنبه، 8 دی 93

8:39. سلام بر بزرگوارانی که همچنان به وبلاگ سرکی می کشند

8:40. انگیزه موتور محرک انجام رفتار انسانی است، وقتی برای انجام کاری انگیزه نداشته باشی، برای اون کار اقدام نمی کنی

8:42. بازار بورس برای بنده این هم طوری شده. اگرچه دلایل مختلف دیگری هم دارد از جمله نداشتن امید. اگرچه ناامیدی هم از شیطان است.

8:45. اگر همچنان سهامداری می فرمایید و یا خرید و فروش فی البداهه، برایتان سود سرشار آرزومندم

داستان زندگی ما. حتما بخونید

یک روز خانواده ی لاک پشتها تصمیم گرفتند که به پیکنیک بروند. 
از آنجا که لاک پشت ها به صورت طبیعی در همه ی موارد یواش عمل می کنند، 
هفت سال طول کشید تا برای سفرشون آماده بشن!

در نهایت خانواده ی لاک پشت خانه را برای پیدا کردن یک جای مناسب ترک کردند.
در سال دوم سفرشان (بالاخره) پیداش کردند. برای مدتی حدود شش ماه محوطه رو تمیز
کردند، 
و سبد پیکنیک رو باز کردند، و مقدمات رو آماده کردند. 
بعد فهمیدند که نمک نیاوردند!
پیکنیک بدون نمک یک فاجعه خواهد بود، 
و همه آنها با این مورد موافق بودند.
بعد از یک بحث طولانی، 
جوانترین لاک پشت برای آوردن نمک از خانه انتخاب شد.

لاک پشت کوچولو ناله کرد، جیغ کشید و توی لاکش کلی بالا و پایین پرید، 
گر چه او سریعترین لاک پشت بین لاک پشت های کند بود!

او قبول کرد که به یک شرط بره؛ 
اینکه هیچ کس تا وقتی اون برنگشته چیزی نخوره.
خانواده قبول کردن و لاک پشت کوچولو به راه افتاد.

سه سال گذشت… و لاک پشت کوچولو برنگشت. پنج سال … شش سال … سپس در سال
هفتم غیبت او، پیرترین لاک پشت دیگه نمی تونست به گرسنگی ادامه بده . 
او اعلام کرد که قصد داره غذا بخوره و شروع به باز کردن یک ساندویچ کرد.

در این هنگام لاک پشت کوچولو ناگهان فریاد کنان از پشت یک درخت بیرون پرید،«
دیدید می دونستم که منتظر نمی مونید. 
منم حالا نمی رم نمک بیارم»!


بعضی از ما ،
زندگیمون صرف انتظار کشیدن برای این می شه که دیگران به تعهداتی که 
ازشون انتظار داریم عمل کنن.
آنقدر نگران کارهایی که دیگران انجام میدهند هستیم 
که خودمون عملا هیچ کاری انجام نمی دهیم

چگونه فرزندان خود را تربیت کنیم...

تنبیه از ریشه «تنبه» به معنی آگاه کردن و بیدار نمودن است. چنانکه سعدی می گوید:
آفرینش همه تنبیه خداوند دل است             دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار
 
از جمله معادل های آن در زبان فارسی واژه هایی نظیر آگاه کردن، ادب کردن، گوشمال دادن و سرکوب کردن است.
 
از نظر تربیتی عبارت است از ارائه یک محرّک آزار دهنده به دنبال یک رفتار نامطلوب. کتک زدن و گوشمال دادن تنها یکی از انواع تنبیه است و از جمله صورت های دیگر آن می توان به نگاه خشم آلود، بی اعتنایی، توبیخ کردن، امتیاز منفی دادن، محروم ساختن، تذکر، نگاه پرمعنی، اخطار، تحکم، سرزنش، تهدید و… اشاره کرد.
 
روش های تنبیه
 
اگر می توانستیم فرزندان خود را فقط با استفاده از روش های مثبت تربیت کنیم خیلی عالی بود، اما نمی توانیم. وقتی پدر و مادری فرزندشان را به اتاقی می فرستند، زمان تماشا کردن تلویزیون او را محدود می کنند و به او اجازه ی بازی با اسباب بازی های مورد علاقه اش را نمی دهند یا وقتی که فرزندشان به وسایل خطرناک نزدیک می شود فریاد می کشند «نکن» در واقع برای اصلاح رفتارهای او از تنبیه استفاده کرده اند.
مهمترین روش های تنبیهی برای کاهش رفتارهای ناپسند و آزار دهنده فرزندان به قرار زیر است:
۱- روش نادیده گرفتن: برای متوقف کردن رفتارهایی به کار می رود که همیشه مورد توجه فرد قرار داشته و او را به هدفش رسانده است. برای مثال او از شما چیزی خواسته اما شما گفته اید «نه» ولی او گریه کرده، خودش را روی زمین انداخته و جیغ زده و در نهایت شما را وادار به تسلیم کرده و آن چیز را به دست آورده، گریه او تمام شده و او به نتیجه رسیده است، حال اگر سعی کنید به جای دادن آن شیء به گریه او اهمیت ندهید و از اتاق خارج شده، قدم بزنید در این صورت ممکن است از اینکه به زودی گریه اش بند آید متعجب شوید.
۲- روش خاموشی: همان طور که با پاداش دادن به کودک در هر زمان که رفتار مطلوب را انجام می دهد می توان آن رفتار را نیرومند کرد، با پاداش ندادن قاطعانه به کودک هنگام اجرای رفتار نامطلوب می توان این رفتار را در او کاهش داد.
3-روش جایگزین کردن رفتار مطلوب در مقابل رفتار نامطلوب: در مقابل هر رفتار نامطلوب که از فرد سر می زند می‌توان رفتاری مطلوب و کاملاً متضاد با آن را جایگزین کرد. برای مثال بلند شدن از سر جا و دویدن را با نشاندن سر جایش و یا مکیدن انگشت شست را با وادار کردن فرد به فعالیت های گروهی که با دست انجام می شود مثل بازی گل رس یا شن بازی و… می توان کاهش داد.
۴- محروم کردن از پاداش: یعنی بلافاصله بعد از اجرای رفتار ناپسند مورد نظر، کودک را به مدت زمان مشخصی، از یک موقعیت جالب و پاداش دهنده محروم کنیم. مثلاً یک روز اسباب بازی هایش را به او ندهیم و یا چند روز او را از بردن به پارک محروم کنیم و یا…
۵- جریمه کردن: یعنی مقداری از تقویت کننده های او را در ازای رفتار نامطلوبی که انجام داده است حذف کنیم مثل کسر نمرات دانش آموز و یا کسر پول توجیبی به خاطر کارهای غلطی که انجام داده است.
تنبیه بدنی
تمامی روش های تربیتی فی نفسه خوب یا بد نیستند مهم این است که به موقع و به جا و به اندازه استفاده شود.
چون روش تنبیه به عنوان آخرین روش تربیتی به حساب می آید پر واضح است که تنبیه بدنی غالباً سازنده نیست بلکه به عنوان یک عامل بازدارنده در تربیت محسوب می شود. فرزند ممکن است از ترس کتک، به ظاهر دست از کار خلاف بردارد اما عادت بد او غالباً از بین نمی رود.
تنبیه بدنی در مقایسه با دیگر روش های تربیتی آخرین و بی اثرترین نوع آگاهی دادن است که قطعاً آثار زیانبخش جسمی و روانی زیادی نیز به دنبال دارد.
همه ادیان الهی نیز به نوعی تنبیه بدنی را محکوم کرده و والدین و مربیان را تا حد ممکن از آن برحذر داشته اند.
استفاده نابجا و مکرر از تنبیه بدنی می تواند مانع بزرگی از رسیدن ما به یک جامعه عاری از خشونت و نظام تعلیم و تربیت مهرورزانه محسوب شود.
اثرات منفی تنبیه (به ویژه تنبیه بدنی):
۱-  فرد را دروغگو بار می آورد.
۲-  او را به حیله گری سوق می دهد.
۳-  برای او رنج و درد و تحقیر به بار می آورد.
۴-  فرد را کند ذهن می کند.
۵-  حس کنجکاوی و خلاقیت را از فرد می گیرد چون می آموزد تمام کارها را به خاطر ترس از دیگران انجام دهد.
۶-  زمینه افسردگی و بیماری های عصبی، روحی و روانی را در فرد به وجود می آورد.
۷-  او را به سوی خودآزاری و دیگر آزاری سوق می دهد.
۸-  حس تنفر را در فرد برمی انگیزد.
۹-  اعتماد به نفس او را از بین می برد.
۱۰-  او را جسور و گستاخ می سازد.
۱۱-  زمینه بزهکاری او را در نوجوانی افزایش می دهد.
۱۲-  کینه پدر و مادر و عاملان تنبیه را در او بر می انگیزاند.
۱۳-  ترس و تسلیم پذیری را به فرد می آموزد.
۱۴-  امنیت رفتاری و روانی او را از بین می برد.
۱۵-  موقعیت اجتماعی فرد را متزلزل می کند.
۱۶-  موجب نابودی رفتار تنبیه شده نمی شود بلکه تنها اثر آن این است که رفتار مطلوب را موقتاً پس می زند.
۱۷-  پس از هر تنبیه در ذهن بچه ها این طور تداعی می شود که تحمیل کردن تنبیه و زجر بدنی به منظور حفظ تسلط بر دیگران پسندیده است و این تفکر خطر آفرین است خصوصاً این درس به کسانی آموخته می شود که منتظر هستند مقام و قدرتی در آینده به دست آورند.
۱۸-  احساس گناه را در فرد از بین می برد و او دیگر از کرده خویش احساس شرم نمی کند، چون او احساس می کند تاوان بدرفتاری خود را داده است و اکنون برای تکرار آن منعی وجود ندارد.
۱۹-  ارتباط عاطفی بین کودک و مربیان قطع می شود.
۲۰-  موجب بروز لکنت زبان در فرد می شود، خاصه وقتی که تنبیه سخت و در حضور جمع باشد.
 
اصول مهم در تنبیه
 
۱-  قبل از اعمال تنبیه باید ریشه و علت تخلف را کشف کرد تا با از میان برداشتن آن از تکرار احتمالی تخلف جلوگیری به عمل آید.
۲-  تنبیه بایستی به عنوان آخرین روش تربیتی مورد استفاده قرار گیرد.
۳-  تنبیهی انتخاب شود که مطمئن باشیم در کاهش رفتار ناخواسته فرد موثراست.
۴-  چون تنبیه به تنهایی رفتار خوب را به فرد نمی آموزد ضروری است در کنار روش های مثبت استفاده شود.
۵-  چون استفاده از روش تنبیه کار بسیار حساسی است، مربی بایستی فوق العاده دقیق و محتاط باشد به همین جهت توصیه می شود تا حد ممکن از تنبیه بدنی خودداری شود و به جای آن از تنبیه عاطفی مثل اخم و قهر کردن کوتاه مدت و… استفاده شود.
۶-  تنبیه نبایستی در حضور جمع خصوصاً در مقابل دوستان اعمال شود.
۷-  والدین یا معلم نباید به هیچ وجه امر تنبیه را به فرد دیگری محول نمایند.
۸-  در تنبیه بایستی عمل زشت و ناپسند فرد نکوهش شده زیر سئوال برود نه شخصیت او مثلاً اگر او کار ناشایستی انجام داده است بگوییم این کار تو بد و نادرست است نه اینکه بگوییم تو فرد بد و نادرستی هستی.
۹-  اگر قصد کردید کسی را تنبیه کنید درست پس از رفتار ناپسندش این کار را انجام دهید و به هیچ وجه به تعویق نیندازید چون ممکن است او ارتباط تنبیه را با عمل ناپسندش درک نکند.
۱۰-  نباید در تنبیه زیاده روی نمود چون در اثر تکرار و زیاده روی اثر خود را از دست می دهد.
۱۱-  اگر فردی دارای نقص جسمی است و مرتکب خطا شد نباید علاوه بر تنبیه، نقص عضو او را به رخش کشید.
۱۲-  به هنگام تنبیه به رخ کشیدن خوبی های همسالان و مقایسه او با آنها نه تنها نمی تواند نتیجه مؤثری در بر داشته باشد بلکه می تواند حس کینه و حسادت او را نسبت به دوستان و همسالانش تحریک کند.
۱۳-  فرد بایستی از علت تنبیه آگاه باشد تا در موارد دیگر از آن دوری کند.
۱۴-  هر خطا و اشتباه فرزندان قابل تنبیه نیست مثلاً اگر لیوان از دست او افتاد و شکست به جای شدت لحن باید به او تذکر داد تا اشتباهش تکرار نشود.
۱۵-  در تنبیه باید سن تنبیه شونده، اوضاع روحی و شرایط و موقعیت مکانی، شخصیتی و روانی او را درنظر گرفت.
۱۶-  در تنبیه نباید کودک به وسیله اوهام و خرافات و پدیده های غیر ملموس تهدید شود. مثلا نباید او را با دیو و غول و امثال آن ترساند و یا تنبیه کرد.
۱۷-  تنبیه نبایستی به خاطر انتقام صورت پذیرد و مربی باید در حین تنبیه کاملاً از سلامت روانی و عاطفی برخوردار بوده و بر احساسات خود مسلط باشد به گونه ای که در او این احساس پدید نیاید که آنها از تنبیه وی خوشحالند.
۱۸-  اگر یکی از والدین یا مربیان کودک را تنبیه می کنند بهتر است دیگری میانجی شود ولی نباید هیچ یک از آنها دیگری را در اعمال تنبیه تخطئه نماید.
۱۹-  در تنبیه بایستی از تهدیدهای پوچ و ناپایدار (لاف زدن) پرهیز شود چون به رفتارهای نادرستی می انجامد که او را در برابر تغییر مقاوم تر می کند.
۲۰-  یکی از روش های تنبیه برای نوجوانی که رشد مذهبی دارد این است که به او تفهیم شود که خداوند نیز از تخلف او راضی و خشنود نیست.
۲۱-  تنبیه همانند دیگر روش های تربیتی زمانی مؤثر است که مربی بتواند به اندازه و به جا استفاده کند.
۲۲-  هرگاه تنبیه شونده از کارش پشیمان شد و از رفتارش بازگشت باید او را با آغوش باز پذیرا شد.
در زمان تنبیه هشت شرط: استحقاق، رعایت سن، رعایت مرحله رشد، تناسب، حالت و روحیه، عدالت و حداقل بودن تنبیه رعایت گردد.