یابن الحسن

سالی گذشت و زمین گشت در مدار تو

اما نداشت خاتمه ای انتظار تو

امسال هم همه ی هفته ها گذشت

یک جمعه اش نبود زمان قرار تو

با این شکوفه ها دل من خوش نمی شود

آید پس از کدام زمستان، بهار تو؟ قلب مرا ز خانه تکانی معاف کن

بگذار بماند به رویش غبار تو

این روزها همه به سفر فکر می کنند

من قصد کرده ام بمانم کنار تو

امسال که من به درد ظهورت نخورده ام

سال جدید کاش بیایم به کار تو
به امید رسیدن بهار واقعی....

بهار ظهور....

چشم وا کردم و پرپر شدنت را دیدمنیزه در نیزه غریبانه تنت را دیدم

چشم وا کردم و پرپر شدنت را دیدمنیزه در نیزه غریبانه تنت را دیدم

زیر پامال کبود سم مرکب ها، نهبه روی دست ملائک بدنت را دیدم

گرچه نشناختمت وقت عبور از گودالعمه می‌گفت تن بی کفنت را دیدم

گیسویت بر سر نی شعر غریبی می‌خواندزلف خونین شکن در شکنت را دیدم

قاری من سر نیزه ز عجائب گفتیشام، تفسیر غریب سخنت را دیدم

آه یعقوب شده چشم من از روزی کهبه تن تیره دلی پیرهنت را دیدم

خیزران شیفته‌ی ساحت لب هایت شدچشم وا کردم و زخم دهنت را دیدم

تا سحر قلب تنور از غم تو آتش بودعطر گیسوی تو و ... سوختنت را دیدم

*خون خدا

از سفر عشق آمده ای یا از حرم امن خدا

*خون خدا

دل آدم می تپید، بهانه ی برای ماندن نداشتی و بهانه هایت برای رفتن بی نهایت بود. خستگی پای و هوای سرد و باران تو را می لرزاند، اما مقصدت، چشمان منتظرت، بهانه هایش خیلی تو را بی طاقت کرده بود. راه را می رفتی و چشمانت جای دگر را می دید. یاد زینب و سفر اسارت، اشک هایت را روان کرده بود و زخم پایت را بی نشان. صفای بین الحرمین هوش و دلت را برده بود. چه زیبا ، چه غمگین، قابل توصیف نبود. باید تجربه می کردی. یاد همه بودی، کمی بیشتر می ماندی احساس می کردی دگر نمیخواهی برگردی. یاد اوهم بودی. خودش خوب می داند. حسین تو را بی جواب نمی گذارد.

زیارت می کنید به شما قول می دهم

مرا می شناسید شفاعتتان می می کنم

به برکت حلول ماه مبارک ربیع الاول شروع بکار دوباره وبلاگ رو اعلام میکنم

مدتی که در خدمت عزیزان نبودم را به تفکر و تامل مشغول بودم امیدوارم بتوانم در شروع مجدد با توکل به ذات احدیت و لطف ائمه اطهار علیهم السلام با توان بیشتر و مطالب مجرب و عملی در خدمت کلیه پویندگان راه حق و حقیقت باشم .

یا علی جان مددی

 اللهم عجل لولیک الفرج  

بخش دوم درخت مقدس

......... در بسیاری از سرزمین های مذکور معتقد هستند که شاید این درخت زنده است مثلا سرخپوستان قوم هیداتسا در آمریکای شمالی بر این اعتقاد بودند که درخت Ottonwoodc بزرگترین درخت درههای علیای میسوری است، دارای بصیرت و خردی است که اگر او را نیکو بدارند، ایشان را در بسیاری امور یاری خواهد داد و سرخپوستان، بیش از «متمدن شدن» انداختن این درخت را گناه می دانستند و پیران قوم معتقد بودند که بدبختی های تازه قومشان به علت بی احترامی نسل جوانتر به این درخت است. مردم قوم ونیکا در شرق افریقا گمان داشتند که هر درختی و به خصوص درخت نارگیل روانی خاص خود را دارد و افکندن یک درخت نارگیل در برابر مادرکشی است:زیرا این درخت زندگی بخش است. در نزد مردم گربالی در دالماسی این اعتقاد وجود دارد که در میان درختان بزرگ بعضی درخت ها هستند که دارای روان اند و اگر کسی آنها بیفکند در جای خواهد مرد.......

ادامه ی داستان در هفته ی بعد....

گردآورنده:خانم زهره احمدی