دل نوشته بنده حقیر .

بغضی کهنه گلویم را فشار میداد

تا این که اشک جاری شد و دلم را به دریا زدم و . . .

الهی العفو بر زبانم جاری شد

همان کلمه ای که همیشه ورد زبانم بود ولی چند سالی میشد که آنرا بازیچه قرار داده بودم و از روی سرباز کنی میگفتم الهی العفو.

ولی هیچ تغییری در خود نمیدیدم . . .

تا اینکه خوابی دیدم و دوباره برگشتم به روز های ارغوانی زندگیم . . .

روزهای گرم و روز هایی که بوی خدا میداد . .

اشک در چشمانم حلقه زده بود اشک دانه دانه روی گونه ی بی جان و سردم میرخت چشمانم را بستم و . . .

 و وقتی بازشان کردم صحنه ای عاشقانه دیدم . . .

صحنه ای که دوست داشتم هر روز آن را ببینم .

گنبد طلا بود . . .

دیگر چه چیز میخواهی بشنوی

همین که میگویم گنبد طلا دلت پر میکشد تا خود حرم

کسی که عاشقش باشد میداند من چه میگویم . . .

اشک میریختم و السلام علیکی به امام رضا میگفتم و دعا میکردم که زودتر به کربلا روم

دیگر حرف هایم درون کلمه ها جا نمیگیرد

انگار وصف ناشدنی اند . . .

پایان

کاشکی زمان عقب بره
وایسته رو اولین قرار
یه دل سیر نگات کنم
خاطره هاتو جا بذار

چشمامو میبندم برو
با گریه میخندم برو
به آرزوت میرسونم
با دستای خالیم تو رو
اگه بهت گفتم برو
اگه ازت جدا شدم
بیشتر به خاطر تو بود
کمتر به خاطر خودم
فقط به خاطر تو که
بیشتر اونو دوسش داری
اما نمیتونی پیشم
حرف جدایی بیاری


گفتم برو خودم ولی نمیبینی حال منو
چرا یکی نمیرسه به بنده راه رفتنو
نیمه ی خالی سهم من عشق خیالی سهم من
آرزوهام برای تو آشفته حالی سهم من..

عطری دیگه شبیه تو توی اتاقم نمیاد
هیچ وقت دیگه از ته دل خنده سراغم نمیاد
برای خوشبختی تو جاده نشست به انتظار
چطور دلت اومد بری خودت رو جای من بذار

اگه بهت گفتم برو
اگه ازت جدا شدم

اگه بهت گفتم برو
اگه ازت جدا شدم
بیشتر به خاطر تو بود
کمتر به خاطر خودم
فقط به خاطر تو که
بیشتر اونو دوسش داری
اما نمیتونی پیشم
حرف جدایی بیاری

دستاتو ول کردم بری
با اینکه دستم جون میداد
هر کدوم از ما عشقشو
باید یه جور نشون میداد