تنهایی

                                          تنهایی     

شب مهتاب وجوی آب ومن بسیارتنهایم   

                        چوآن شمعم که می سوزم زعشق یار تنهایم

من وبزم طرب باهم فراقی آتشین داریم     

                              طرب آن بی وفایارست نداند زار تنهایم  

لبم فردی ریاکاراست که خندان میشود گاهی    

                                     درونم آتشی ازغم کنار نار تنهایم

  نه عشق آتشینی بود نه مهر دلنشینی بود    

                          اگر عمریست می سوزم دراین پندارتنهایم

شدم چون بوته خاری که طوفانی زغم آمد  

                       گهی اینسو گهی آنسو دراین شنزار تنهایم

دمی اندوه وغم آمددمی سوزو الم آمد      

                              شب ودردومن وغمها تن بیمار تنهایم

شبان بیداد دارد تن فغان از کلیه وگردن 

                         گهی گردد فشارخون به من دلدار تنهایم

دراین منزل که عارف را گرفته داغ تنهایی                                                                                     

                              دراین نجوای خاموش درو دیوار تنهایم