حمید مصدق.تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی.من به اندازه ی زیبایی تو غمگیـــنم...

حمید مصدق

...من به بی سامانی ،
باد را می مانم .
من به سرگردانی ،
ابر را می مانم .
من به آراستگی خندیدم
من ژولیده به آراستگی خندیدم
- سنگ طفلی ، اما ،
خواب نوشین کبوترها را در لانه می آشفت
قصه ی بی سر وسامانی من ،
باد با برگ درختان می گفت
باد با من می گفت :
" چه تهیدستی ، مرد !"
ابر باور می کرد .
من در آیینه رخ خود دیدم
و به تو حق دادم
آه می بینم ، می بینم
تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی
من به اندازه ی زیبایی تو غمگیـــنم...