شعر اعترافات تریاک و عاقبت معتادان

 منم تریاک  هم درمان هم درد

دوای درد معتادان ولگرد

ولی درد خودم درمان ندارد

دوائی بهتر از زندان ندارد

چنان من نعشه میسازم خماران 

 تمام سینه ها را دود باران

نه پندارید بنده ناتوانم

هزاران رستم از پا در میارم

منم در پیش من معنا ندارد

محبت در کنار م جا ندارد

اگر شیری

اگر تو هستی هرکول

اگر تو داری میلیون ها تومن پول

دو زانوی تو پیش من زمین است

سرانجامت سیاهی در کمین است

اگر تو عاشقی همچو فرهاد

در آخر میبرم شیرینت از یاد

دو دستان نیازت پیش مردم

شود مرد انگی و هیبتش  گم

زمانی میرسد تنها و غمگین

که کل هستیش  را برده پایین

هر آن  شیری   که دودم سیر خورده

شده همچو شغالی تیر خورده

من از فرعون  و هیتلر بدتر هستم

من از هر کافری  کافر تر هستم

جوانان زیادی  روزگاران

به پای  بنده گشتن تیر باران

بسی از دست  من دیوانه گشتن

بسی بی خانه و کاشانه گشتن

بسی آواره کردم کودکان را

 بسی یچاره کردم من  زنان  را

بسی پیوندها از هم گسستم

هزاران قلب کودک را شکستم

تو همچو کوه باشی موم سازم

سرانجام تورا من شوم سازم

هر انسانی که با من یار باشد

به جز من پیش هر کسی خار باشد

شبش بیدارو روزش خواب باشد

شب و روزش  همه  بی تاب باشد

همیشه خسته و دل گیر باشد

شود تنها وتک گر شیر باشد

نه فکر همسرو فرزند باشد

نه فکر دلبرو دلبند باشد

نه دیگر ثروت اموال دارد

نه یک لحظه دگر احوال دارد

به پیش دوست و دشمن خار باشد

میان جمعیت سربار باشد

بسی افراد را ولگرد کردم

بسی سیمای  خوش  را زرد کردم

جنایت های  نامحدود کردم

بسی سرمایه ها را دود کردم

سراسر خانمان سوز پلیدم

زه خود  بدتر دگر چیزی ندیدم

من استعمار غربم ای عزیزان

برانیدم دگر از خاک ایران

همیشه با نشاط و شاد باشید

همیشه خرم آزاد باشید

اگر تو مردی  و حرفم را شنیدی 

زه من بگذر   شتر دیدی ندیدی