اگر افراد ذهن ها و اندیشه هایی نا پرورده و خام داشته باشند و معارف و حکمت های دین را در حد فهم های قاصر خود محدود و محصور کنند ، قشری گری رخ داده است و اگر هر چیز را پس از اثبات قطعی عقل بپذیرند، عقل گرایی رخ داده است.
باور به توانایی عقل در یافتن حقایق عمیق بدون آنکه حدود توانایی آن انکار شود ، عقل ورزی در تربیت دینی است. که نقطه سلامت قشری گری و عقل گرایی است.