چه روزگار خوبیست در بند خودم
خودم سرای خودم کبریای خودم
یارا رخصتی دهید خوانده ام گفتم
ازاین دروغ شما میروم به قواخ خودم
اگر صبای صبح سحر خوان ساز من باشد
می رسانمت از گل و سنبل و شباهنگ به اهنگ خودم
به سمت ناکجا جلدم را روانه خواهم کرد
به روح او برسانید شد رهسپار خودم
گریستم دلم را کشتم در کبود پنهانی
خدایا ایولت باشد رسیدم به شادیه خودم
چه گرد هم هستند در این خزان پاییزی
غمو رقص احساسی به انتظار خودم
فاتحی نخواند زندگی اجازه دهید
خودم ختم کردم فاتحی برای خودم